Kościół św. Jacka w Krakowie to pierwszy obiekt sakralnym w Polsce, w którym zastosowano elementy z betonu sprężonego. Świątynie zaprojektowano na planie prostokąta o wymiarach 32,3×15,5 m. Całkowita wysokość obiektu wynosi 25 m, licząc od poziomu terenu do szczytu wieży dzwonniczej. Konstrukcję budynku stanowią poprzeczne ramy rozmieszczone co 3 m, zbudowane z żelbetowych ścian i usztywniających słupów oraz wspartych na nich dźwigarów z drewna klejonego. Dodatkowo dźwigary usztywniono ściągiem stalowym. Pomiędzy ramami znajdują się okna, a ponad nimi wypełnienie murowe. Konstrukcję posadowiono na ruszcie z ław fundamentowych. Wewnątrz budynku zaprojektowano antresolę dla chóru. Celem projektantów było skonstruowanie smukłej płyty bez belek, jednocześnie ograniczając ilość podpór, uzyskując przez to delikatną formę architektoniczną wnętrza świątyni.
Płyta antresoli posiada kształt fragmentu pierścienia o szerokości 3,06 m. Oparta jest na końcowych krawędziach na ścianach murowanych oraz na dwóch podporach pośrednich w postaci smukłych słupów stalowych. Słup wykonany jest z rury stalowej, która w dwóch trzecich wysokości rozdziela się na trzy gałęzie, przypominając kształtem rozwidlone drzewo. W celu zmniejszenia ugięć środkowego przęsła, obciążonego dodatkowo organami, płyta została dodatkowo podwieszona do więźby dachowej dwoma ściągami stalowymi. Maksymalna rozpiętość przęsła w osiach podpór wynosi 12,2 m. Rozpiętośc ta sugerowała wykonanie żelbetowych belek krawędziowych, które jednak nie spełniały założonej wizji architektonicznej o smukłej konstrukcji płyty z delikatnym szklanym wypelnieniem pomiędzy barierą a płytą. W wyniku analizy statycznej płyty zdecydowano zaprojektować ją w technologii kablobetonu, stosując cięgna bez przyczepności (monostrandy). Przyjęte rozwiązanie umożliwiło zaprojektowanie smukłej płyty (o grubości 25 cm), jednocześnie utrzymując trwałe ugiecia i włsności dynamiczne płyty (drgania) na akceptowalnym poziomie.